Το "Phaedra" δεν ήταν ο πρώτος δίσκος των Γερμανών Tangerine Dream. Αυτοί είχαν ήδη ξεκινήσει το ταξίδι τους από το 1969. Ήταν όμως ο πρώτος στον οποίο άφησαν στην άκρη τα ...καταραμένα όργανα με τις χορδές και έπιασαν αποκλειστικά τα διάφορα moog, σταμάτησαν τους αδιέξοδους αυτοσχεδιασμούς και έδωσαν μια μορφή στις ρέουσες ιδέες τους. Να οφείλεται αυτή η μεταστροφή στο ότι ήταν και ο πρώτος τους σε πολυεθνική (Virgin), όταν οι 4 προηγούμενοι είχαν βγει στη θρυλική kraut-εταιρεία Ohr; Ποιος ξέρει... Ο δίσκος πάντως χτύπησε TOP 10 στη Μ. Βρετανία εκείνη την εποχή (απίστευτο δε φαντάζει; διανοείστε σήμερα τους ...Autechre στο chart;;)
Εκείνη την εποχή πάντως το να δηλώσεις πειραματικός ήταν σχετικά εύκολο! Πάντως, μπορεί απλώς και μόνο η χρήση νέων οργάνων να έφτανε για να χαρακτηριστεί κάτι πειραματικό (εδώ βοήθησαν τα λεφτά του Richard Branson καθοριστικά, τα όργανα αυτά δεν ήταν για όλες τις τσέπες!), αλλά σίγουρα δεν ...περίσσευε για να έχει και υψηλή αισθητική αξία το αποτέλεσμα. Οι TD είχαν το ταλέντο να το καταφέρουν, και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στη "Φαίδρα" τους. Με τα νέα όργανα (moog sequencers, mellotron, VCS3 synthesizer) στήνουν αφαιρετικά ηχοτοπία (abstract electronica θα το λέγαμε σήμερα) διάστικτα με παράξενους ήχους που υποβάλλουν φουτουριστικές εικόνες. Θα μπορούσε να είναι η μουσική των άστρων, αν η μουσική του διαστήματος δεν ήταν η σιωπή, όπως σωστά συνέλαβε και απεικόνισε ο μεγάλος Stanley (παρολ' αυτά παραμένει η must μουσική για soundtrack ντοκυμανταίρ για το διάστημα και την τεχνολογία).
Ουσιαστικά πάντως οι τύποι έπαιξαν ambient πολύ πριν o Eno δει εκείνο το περίφημο όνειρο και εφεύρει τον όρο, κατοχυρώνοντας τον για λογαριασμό του. Άδικο-ξε-άδικο, έτσι είναι η ζωή! Κάτι ανάλογο δεν έγινε και με την Αμερική; Άλλος την ανακάλυψε (Κολόμβος) άλλος τη βάφτισε (Αμέρικος Βασπούκι).
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Πέρα από τις θετικές επιρροές, οι TD είναι υπεύθυνοι και για πολλές πληγές που επέπεσαν στο χώρο της μουσικής με την ίδια μανία που ...σάρωσαν τη βιβλική Αίγυπτο. Γιατί οι TD είναι συγχρόνως και οι προάγγελοι (προ-εωσφόροι μάλλον!) όλης της μόδας της lounge άνοιας και ανίας, των new age φιλοσοφιών της αμπέλου, στα δίχτυα των οποίων πιάστηκαν και οι ίδιοι αργότερα, λαμβάνοντας επάξια τον τίτλο "άρχοντες της βαρεμάρας"!
Ας είναι όμως... Πρέπει να αποδεχτούμε κάποια στιγμή ότι η κάθε εξέλιξη μαζί με τα θετικά κουβαλάει αναπόφευκτα και τα αρνητικά. Μαζί με το αεροπλάνο εφεύραμε και το αεροπορικό δυστύχημα θα πει ο Γάλλος φιλόσοφος Πολ Βιριλιό. Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι δεν υπάρχει πισωγύρισμα. Διόλου τυχαία ο επόμενος δίσκος των TD λεγόταν "Rubycon"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου